Nebulosa Cabeza de Caballu

Nebulosa Cabeza de Caballu
Datos d'observación:; Dómina J2000.0
Ascensión reuta	05h 40m 59s
Declinación	-02° 27′ 30.0"
Distancia	1500 años lluz
Magnitú aparente (V)	-
Tamañu aparente (V)	8 × 6 arcmin
Constelación	Orión
Carauterístiques físiques
Radiu	3,5 años lluz
Otres designaciones	Barnard 33,; LDN 1630
	[editar datos en Wikidata]

La nebulosa Cabeza de Caballu (Horsehead Nebula n'inglés) o Barnard 33 (B33) ye una nube de gas frío y escura, asitiada a unos 1500 años lluz de la Tierra, al sur del estremu esquierdu del cinturón d'Orión. Forma parte del Complexu de Nubes Moleculares d'Orión, y mide aproximao 3,5 años lluz d'anchor. Esta nebulosa escura ye visible por contraste, yá que apaez per delantre de la nebulosa d'emisión IC 434. Pola so forma ye la más familiar de les nebuloses d'absorción.

El color acoloratáu de la nebulosa d'emisión aníciase pola recombinación de los electrones colos protones de los átomos d'hidróxenu. La estrella más brillosa, asitiada a la izquierda de la nebulosa, ye la popular Alnitak (ζ Orionis) del cinturón d'Orión. La forma inusual de Cabeza de Caballu foi afayada per primer vegada nuna placa fotográfica a finales del sieglu XIX por Williamina Fleming, nel Observatoriu del Harvard College. El primeru n'incluyir nun catálogu a la nebulosa Cabeza de Caballu foi Edward Emerson Barnard de la Familia Barnard, en 1919.^[1]

Redolada de la nebulosa

Na semeya de la redolada vense tamién nebuloses de reflexón, que reflexen preferentemente la lluz azul de les estrelles cercanes.

Na fotografía tamién puede vese, en color anaranxáu, la nebulosa de la Flama, catalogada como NGC 2024, na parte inferior esquierda. Recibe esti nome pola so paecencia con una foguera. Una franxa escura de polvu interestelar absorbente destacar en figura escontra la rellumada de la emisión del hidróxenu y, ello ye que despinta la verdadera fonte d'enerxía de la nebulosa de la Flama. Darrera de la franxa escura xaz un cúmulu d'estrelles nueves y calientes, vistes a llonxitúes d'onda infrarroxes al traviés del polvu escurecedor. Una estrella masiva moza d'esi cúmulu ye la fonte probable de la intensa radiación ultraviola qu'ioniza el gas d'hidróxenu de la nebulosa de la Flama.

Na imaxe tamién s'aprecia la nebulosa NGC 2023, debaxo de IC 434; ye una nebulosa de reflexón, d'ende'l so carauterísticu color azuláu. IC 431 apaez xusto a la izquierda de la nebulosa de la Flama.

Referencies

↑ Barnard, E. E. (1919). «On the dark markings of the sky, with a catalogue of 182 such objects». The Astrophysical Journal 49. p. 1.

[1] Barnard, E. E. (1919). «On the dark markings of the sky, with a catalogue of 182 such objects». The Astrophysical Journal 49. p. 1.

[1]